Πόσο Έλληνας είσαι?

Την Κυριακή 6 Απριλίου πήγα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Όπως σαφώς καταλαβαίνετε, είχα να δω ένα τέτοιο θέαμα από το Γυμνάσιο. Η' μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, ποτέ δεν είχα δει ένα τέτοιο θέαμα. Γι'αυτό & σαν περήφανη πατριώτισσα δε θα το έχανα με τίποτα. Ιδιαίτερα αυτήν τη χρονιά, που οι ομογενείς έπρεπε να περάσουμε ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας & να επιδείξουμε την ελληνική μας περηφάνια. Και όπως συμπεραίνετε κι από τις φωτογραφίες, όντως τους σκιάξαμε τους Αμερικάνους!

H παρέλαση γίνεται στην 5η Λεωφόρο, σε έναν πανέμορφο δρόμο κατά μήκος του Central Park, ο οποίος κλείνει τη μέρα εκείνη αποκλειστικά για την πάρτη μας. Οι Ελληνάρες της Νεας Υόρκης & κυρίως της Αστόρια, η οποία περιττό ότι αδειάζει εκείνη τη μέρα, κατεβαίνουν όλοι σα μια γροθιά, ντύνοντας περήφανα τα καϋμένα τα παιδιά τους τσολιάδες κι Αμαλίες.

Προφανέστατα, το εν λόγω event, εκτός από την πατριωτική όψη του, έχει & ιδιαίτερα κοινωνική χροιά: Είναι εύφορος τόπος κοινωνικών συναναστροφών & κουτσομπολιού, αφού αναπόφευκτα θα δεις το γείτονα, τη φουρνάρισσα ή τη μακρυνή ξαδέρφη.

Εμείς είχαμε την τύχη να ζήσουμε & αυτή τη χροιά του event. Πήρα παραμάσχαλα σύζυγο & κατεβήκαμε στην παρέλαση με την πρώτη μου φίλη-γνωριμία εδώ στην Αστόρια, η οποία, (να'ναι καλά, δε νομίζω να θέλει να μας ξαναδεί), μας καταδέχτηκε στην παρέα της. Σκάνε μύτη στο μετρό η φίλη μου Β, με δύο φίλες της Α & Ε & τον φίλο της Τ, με την φραπεδούμπα ανά χείρας. Μα καλά λέω, η άσχετη, μπορείς να πάρεις φραπέ take out από κάπου εδώ? Μα καλά, με κοιτάνε σαν άσχετη, από παντού μπορείς να πάρεις φραπέ, κι από φούρνο. Και μπαίνουμε στο τρένο με τις σημαιούλες και τη φραπεδιά.

Και φτάνουμε στο σταθμό. Και κατεβαίνουν ορδές Ελλήνων από το τρένο & εκείνη τη στιγμή ακούω μια κατσίκα να βελάζει. Δε δίνω σημασία. Μετά ξανακούω την κατσίκα. Με ρωτάει ο σύζυγος: Τί είναι αυτό? Πρόβατο ή κατσίκα? Και τότε συνειδητοποιώ ότι ο Τ με τη φραπεδιά έπαιζε την κατσίκα σε ringtone μέσα στον κατάμεστο σταθμό 5Av/59st, ανάμεσα σε απορημένους γιαπωνέζους & κουστουμάτους σαραντάρηδες.

Βγαίνουμε όλοι χαρούμενοι στο φως (η κατσίκα συνέχιζε να βελάζει σε τακτά διαστήματα) & αρχίζουμε να ακολουθούμε την παρέα μας μέσα στο πλήθος. Μέχρι να διανύσουμε 2 τετράγωνα, οι Β, Α & Ε σταματούσαν συνέχεια για να χαιρετήσουν κόσμο:

Β: "Hey, you Gina, pou einai your brotha?Eh, he's going sto arma".

Σύζυγος: "Γιατί δεν πάμε απέναντι που έχει λιγότερο κόσμο & μπορούμε να περπατήσουμε?".

Εγώ:"Κάτσε τώρα, αφού πάνε από δω, τί να κάνουμε τώρα."

Τ με φραπεδιά και κατσίκα ringtone: "Εσύ βρήκες αν έχετε σύλλογο εδώ?" Και πατάει μια δαγκωνιά στο πρέτσελ του.

Στο σημείο εκείνο προβληματιστήκαμε. Όχι για το αν έχουν σύλλογο οι Μαρουσιώτες στη Νέα Υόρκη, αλλά για το τί θα φάμε, που μύριζαν τα σουβλάκια και τα λουκανικάκια στις γωνιές, ο Τ μασαμπούκιαζε μπροστά στα μάτια μας & ο σύζυγος είχε ξεχάσει να βγάλει λεφτά.

Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, μ'ένα στόμα μια φωνή, πατήσαμε κάτω το εθνικό μας φρόνημα & αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας. Πήγαμε την cash card βόλτα 10 τετράγωνα μέχρι να βρούμε ενα ρημαδο ΑΤΜ & γυρίσαμε πίσω στην Αστόρια για να φάμε σουβλάκι στην Ταβέρνα-Σουβλάκι OPA.

Και αναρωτιέμαι όσο τρώω: "Μήπως δεν είμαι καλή Ελληνίδα?" "Ε, όχι βέβαια κοπελιά! It's the Americans that make great Greeks!".