Obama mia! How can I resist you?

Eίχα πάρα πολλά να γράψω αυτήν την φορά, με πρώτο & καλύτερο ένα πρόβλημα που με κατατρύχει αυτήν τη βδομάδα & θα μου καταρρακώνει το ηθικό για κάμποσο καιρό ακόμα (μερικοί από σας ξέρετε τί εννοώ). Επειδή όμως αν το ομολογήσω δημοσίως θα γελάσει & το παρδαλό κατσίκι με την κατάντια μου, θα το κρατήσω για το επόμενο blog, όταν θα έχει φύγει το αρχικό σοκ & θα έχω ανακτήσει τη ψυχραιμία μου.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγαμε στο Harrisburg της Pennsylvania, από όπου κατάγεται ο σύζυγος. Και εκτός απ'το ότι επισκεφτήκαμε τα πεθερικά, πήγαμε επίσης γιατί ήταν οι προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού κόμματος των Αμερικανών. Για όσους τυχόν δεν έχετε παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της χώρας, σας ενημερώνω ότι είναι σε εξέλιξη ο πιο αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ Hillary Clinton & Barack Obama, για το ποιός θα εκπροσωπήσει το Δημοκρατικό κόμμα στις Προεδρικές εκλογές το Νοέμβριο. Αν & όλα δείχνουν ότι τελικά ο Obama θα λάβει το χρίσμα, η Hillary είναι σκυλί & δεν το βάζει κάτω. Δυστυχώς. Ποιός μπορεί να τα βάλει με μια γυναίκα στην εμμηνόπαυση?

Ο Barack Obama έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο ρεύμα σε ολόκληρη την Αμερική. Έχει ξεκουνήσει από την απάθεια όλη την Αμερικανική νεολαία, η οποία, για πρώτη φορά μετά από καιρό, βλέπει στο πρόσωπό του έναν ιδεαλιστή. Μόνο στην Πενσυλβάνια, εμφανίστηκαν για να ψηφίσουν 200.000 νέοι εγγεγραμμένοι των Δημοκρατικών. Το Φεβρουάριο, ο πρόεδρος της Νικαράγουα Ντανιέλ Ορτέγα χαρακτήρισε την υποψηφιότητα Ομπάμα «επαναστατικό φαινόμενο». Και περιττό να αναφέρω ότι εδώ έχουν πέσει όλοι να τον φάνε, με πρώτη & καλύτερη την Klinton να βαστάζει τη σημαία.

Ο Obama έχει μια απίστευτη ιστορία ζωής, που από μόνη της αποτελεί εγγύηση ότι ο νέος Πρόδρος θα είναι είναι ένας πολίτης του κόσμου & όχι μόνο της Αμερικής. Ο πατέρας του γνώρισε τη μητέρα του, όταν ήρθε από την Κένυα να σπουδάσει με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Χαβάη. Χωρίσανε όταν ήταν ακόμη μικρός, επειδή ήταν υποχρεωμένος με το τέλος των σπουδών του να γυρίσει στη χώρα του. Η μητέρα του τότε φεύγει στην Ινδονησία & ο Obama, περνάει εκεί τα παιδικά του χρόνια, ζώντας κάτω από δύσκολες συνθήκες. Αν διαβάστε την αυτοβιογραφία του (βλ. The dreams from my father), θα δείτε έναν άνθρωπο να ζει σαν νέος στην Αμερική των 70s & των 80s, με έντονες κοινωνικές & πνευματικές ανησυχίες & κυρίως με το βάρος του να μεγαλώνει σε μια κοινωνία Αμερικανών που δεν τον αφήνει να ξεχάσει το χρώμα του δέρματός του.

Αυτό όμως που δεν αφήνει την Washington & τους αντιπάλους του να ησυχάσουν είναι ότι θέλει να αλλάξει ολόκληρο το status quo της πολιτικής που ασκείται στην Αμερική τα τελευταία χρόνια. Ολόκληρη η εκστρατεία ασκείται στα κατώτερα στρώματα του λαού & μόνο εκεί. Αρνείται να λάβει επιχορηγήσεις από μεγάλες corporations, για να μη χρειαστεί να κληθεί να ξεπληρώσει κατά την Προεδρία του ό,τι τους οφείλει. Γι'αυτό & παίρνει χρήματα για την εκστρατεία του μόνο άπό τον απλό λαό, μέσα από την ιστοσελίδα του http://www.barackobama.com/index.php. Θέλει να σταματήσει την κυριαρχία του πετρελαίου & κηρύττει ότι το ενεργειακό πρόβλημα θα λυθεί μόνο με την επιχορήγηση της επιστήμης & την προώθηση των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Είναι ο μόνος από τους υποψηφίους που αρνήθηκε να δώσει τη συγκατάθεσή του στον πόλεμο του Ιράκ (η Hillary ψήφισε αρχικά υπέρ του πολέμου) & μην ξεχνάμε ότι είναι στο πλευρό μας για την υπόθεση των Σκοπίων, υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων & αν συνεχίσω να λέω κι άλλα θα βάλω τα κλάματα. Γιατί είναι και ωραίο παλικάρι, ο άτιμος.

Κι έτσι, επειδή είμαστε πολιτικοποιημένα όντα, αφού δεν μπορούσα να ψηφίσω, το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω είναι να προσφέρω την υπερπολύτιμη βοήθειά μου εθελοντικά στην εκστρατεία του. Επειδή όμως κανένας δεν τη δέχτηκε (ούτε και τσάμπα δε μου δίνουν δουλειά για να δουλέψω), το ακόμα πιο ελάχιστο πράγμα που μπορούσα να κάνω είναι να γραφτώ στα forum της σελίδας του Obama: "Greeks for Obama" & "Greek Americans for Obama Hellenic League". Ήταν μια ωραία λύση, γιατί έτσι είχα τουλάχιστον την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχω κι εγώ κάπως, βρε αδερφέ. Την οποία προτείνω ανεπιφύλακτα και σ'εσάς & αυτός είναι ο λόγος που σας γράφω πέντε πράγματα για να ξεστραβωθείτε. Κι αν η σωτηρία αυτού του ρημαδο-πλανήτη δεν είναι από μόνη της επιχείρημα να ασχοληθείτε, σας έχω άλλο τρόπο να σας δελεάσω: Αν γραφείτε στο group "Greek Americans for Obama Hellenic League of America" θα έχετε την τιμή να λαμβάνετε καθημερινώς e-mails για την πορεία της εκστρατείας του Obama από την Υβέτ Jarvis αυτοπροσώπως. Και για όσους προσπαθούν να την ανασκαλεύσουν στη μνήμη τους, σας δίνω ένα hint:

Βερνίκι Madison! Oπως Αμερική!

http://www.yvettejarvis.gr/

Remember that I love you.

Σήμερα δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω για το Hoboken ή για την Kimya Dawson. Γι'αυτό θα γράψω & για τα δύο.

Είναι αλήθεια ότι δεν ξεκουνιόμαστε εύκολα να βγούμε. Δε μας το επιτρέπει η συνείδησή μας, όταν κανένας απ' τους δυό μας δε δουλεύει. Αυτή η συνείδηση όμως κάνει καμιά φορά τα στραβά μάτια & έτσι πήγαμε τις προάλλες να δούμε την Kimya Dawson, που πιθανόν να ξέρετε από το soundtrack της ταινίας Juno.

Το μόνο που μας απασχόλησε αρχικά ήταν ότι έπαιζε στο Hoboken του New Jersey. Και μπορεί, εμείς τα βλαχαδερά, να είμαστε μόλις κάνα δυό μήνες εδώ, αλλά εννοείται πως έχουμε ήδη το γνωστό Νεοϋρκέζικο attitude που σνομπάρει την αντιπέρα όχθη: "Μα καλά! Είναι δυνατόν να πάμε στο New Jersey!? Και τί είναι αυτό το Hoboken? Θα είμαστε εμείς και οι λιμενεργάτες." (Λες και το ότι μένουμε στην Αστόρια, στους 31 δρόμους, δεν είναι ξεφτίλα από μόνο του).

Δεν θα πω πολλά για το Hoboken. Απλά σας παραπέμπω στη Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Hoboken,_New_Jersey και στο σχόλιο του συγγραφέα: "The initial presence of artists and young people changed the perception of the place such that others who would not have considered moving there before perceived it as an interesting, safe, exciting, and eventually, desirable place to live."

Και επίσης απλά σας μεταφέρω την εικόνα 15 λεπτών (όσο παίρνει από το σταθμό μέχρι το bar Maxwell's που θα γινόταν η συναυλία) εγώ να σέρνομαι πίσω από το σύζυγο και να γκρινιάζω για την Αστόρια, να κάνω real estate σχέδια αγοράς σπιτιού στο Hoboken, να ζηλεύω τους πάντες που ζούνε εκεί, να έχω κάνει ήδη παιδιά & να τα βγάζω βόλτα στην εκπληκτική όχθη του Hoboken με θέα το Manhattan και να καταλήγω σε ένα από τα πιο τέλεια καλόγουστα cafe του κεντρικού δρόμου με άλλες cool μαμάδες & να μιλάμε για τα νέα cultural trends της πόλης. Και ο σύζυγος να προσπαθεί να με περιμαζέψει, να μου λέει ότι γίνομαι ενοχλητική & ότι δε θα ζούσε ποτέ εκεί γιατί είναι πολύ τέλεια & ότι αν δεν υπάρχει και λίγη βρώμα ή κίνδυνος δεν έχει γούστο, οπότε να το ξεχάσω (καταλαβαίνετε ότι τα επιχειρήματα ήταν τόσο βλακώδη που δεν έπιασαν). Και φτάσαμε στο Maxwell's (http://www.maxwellsnj.com/), και το μόνο που ήθελα πλέον να κάνω είναι απλά να μένω ακριβώς από πάνω και να γίνω η γραφική του bar.

To Maxwell έχει τη μικρότερη αίθουσα συναυλιών που έχω δει ποτέ. Πήραμε το κρασάκι μας & πιάσαμε τη θεσούλα μας στο πάτωμα μπροστά στη σκηνή, όταν ο φίλος της Kimya, Matty Pop Chart, άρχισε να παίζει. Όλη η αίθουσα ήταν γεμάτη με 15χρονα κοριτσάκια. Αλλά αυτό, αντί να με ενοχλήσει, όπως συνήθως, ήρθε και ταίριαξε απόλυτα με την εφηβική μουσική της Kimya & την αθωότητα του Matty.

Και εδώ είναι που ακόμα μια φορά δηλώνω ότι αποστασιοποιούμαι από τη γνωστή νοοτροπία όλων των άσχετων που σνομπάρουν τους Αμερικάνους. Χαίρομαι πάρα πολύ που βρέθηκα σε μια κοινωνία που έχει απομυθοποιήσει την τελειότητα. Χάρηκα που ήμουν με 15χρονα κοριτσάκια που κλαίνε με τα τραγούδια της Kimya Dawson & όχι του Ρουβά. Με τραγούδια που μιλάνε για το βάρος να αποδεικνύεις ότι είσαι καλός σε όλα. Που δεν θεωρούν ντροπή να τραγουδάνε για την απόρριψη. Που μιλάνε για φίλους & πόσο τους έχεις ανάγκη όχι μόνο για τα σοβαρά, αλλά & για τα χαζά & τα ανόητα. Και χάρηκα που βρέθηκα σε ένα χώρο που η ίδια η front liner, μπήκε στην αίθουσα με το 2χρονο κοριτσάκι της αγκαλιά & κάθησε μαζί μας να παρακολουθήσει τον φίλο της όσο έπαιζε.

Για όσους με ρώτησαν, η συναυλία ήταν τέλεια! Να κατεβάσετε/αγοράστε τον τελευταίο δίσκο της "Remember that I love you", είναι ένα αριστούργημα. Το οποίο και αφιερώνω σε κάποιες φιλενάδες μου, ξέρουν αυτές. Και βρίσκω αυτή την ευκαιρία να τους πω ότι τις αγαπάω. Υπενθυμίζω σε κάποιες & θέτω υπόψιν στις υπόλοιπες την ατάκα της χρονιάς:

"Απενοχοποιήση τώρα"

Και σας αφιερώνω τους εξής στίχους που αγαπώ & θέλω να κάνετε δικούς σας:

"So i tattoo instructions on my ass that say "don't ever put this body in a casket, burn it and put the ashes in a basket and throw them in the puget sound" i don't ever want to be underground oh no, oh no "

P.S. Συγνώμη που δεν έχω αρκετές φωτογραφίες.
P.S. Ανάστα τσέκαρε τους στίχους του κομματιού France από τον τελευταίο της δίσκο!!

Πόσο Έλληνας είσαι?

Την Κυριακή 6 Απριλίου πήγα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Όπως σαφώς καταλαβαίνετε, είχα να δω ένα τέτοιο θέαμα από το Γυμνάσιο. Η' μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, ποτέ δεν είχα δει ένα τέτοιο θέαμα. Γι'αυτό & σαν περήφανη πατριώτισσα δε θα το έχανα με τίποτα. Ιδιαίτερα αυτήν τη χρονιά, που οι ομογενείς έπρεπε να περάσουμε ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας & να επιδείξουμε την ελληνική μας περηφάνια. Και όπως συμπεραίνετε κι από τις φωτογραφίες, όντως τους σκιάξαμε τους Αμερικάνους!

H παρέλαση γίνεται στην 5η Λεωφόρο, σε έναν πανέμορφο δρόμο κατά μήκος του Central Park, ο οποίος κλείνει τη μέρα εκείνη αποκλειστικά για την πάρτη μας. Οι Ελληνάρες της Νεας Υόρκης & κυρίως της Αστόρια, η οποία περιττό ότι αδειάζει εκείνη τη μέρα, κατεβαίνουν όλοι σα μια γροθιά, ντύνοντας περήφανα τα καϋμένα τα παιδιά τους τσολιάδες κι Αμαλίες.

Προφανέστατα, το εν λόγω event, εκτός από την πατριωτική όψη του, έχει & ιδιαίτερα κοινωνική χροιά: Είναι εύφορος τόπος κοινωνικών συναναστροφών & κουτσομπολιού, αφού αναπόφευκτα θα δεις το γείτονα, τη φουρνάρισσα ή τη μακρυνή ξαδέρφη.

Εμείς είχαμε την τύχη να ζήσουμε & αυτή τη χροιά του event. Πήρα παραμάσχαλα σύζυγο & κατεβήκαμε στην παρέλαση με την πρώτη μου φίλη-γνωριμία εδώ στην Αστόρια, η οποία, (να'ναι καλά, δε νομίζω να θέλει να μας ξαναδεί), μας καταδέχτηκε στην παρέα της. Σκάνε μύτη στο μετρό η φίλη μου Β, με δύο φίλες της Α & Ε & τον φίλο της Τ, με την φραπεδούμπα ανά χείρας. Μα καλά λέω, η άσχετη, μπορείς να πάρεις φραπέ take out από κάπου εδώ? Μα καλά, με κοιτάνε σαν άσχετη, από παντού μπορείς να πάρεις φραπέ, κι από φούρνο. Και μπαίνουμε στο τρένο με τις σημαιούλες και τη φραπεδιά.

Και φτάνουμε στο σταθμό. Και κατεβαίνουν ορδές Ελλήνων από το τρένο & εκείνη τη στιγμή ακούω μια κατσίκα να βελάζει. Δε δίνω σημασία. Μετά ξανακούω την κατσίκα. Με ρωτάει ο σύζυγος: Τί είναι αυτό? Πρόβατο ή κατσίκα? Και τότε συνειδητοποιώ ότι ο Τ με τη φραπεδιά έπαιζε την κατσίκα σε ringtone μέσα στον κατάμεστο σταθμό 5Av/59st, ανάμεσα σε απορημένους γιαπωνέζους & κουστουμάτους σαραντάρηδες.

Βγαίνουμε όλοι χαρούμενοι στο φως (η κατσίκα συνέχιζε να βελάζει σε τακτά διαστήματα) & αρχίζουμε να ακολουθούμε την παρέα μας μέσα στο πλήθος. Μέχρι να διανύσουμε 2 τετράγωνα, οι Β, Α & Ε σταματούσαν συνέχεια για να χαιρετήσουν κόσμο:

Β: "Hey, you Gina, pou einai your brotha?Eh, he's going sto arma".

Σύζυγος: "Γιατί δεν πάμε απέναντι που έχει λιγότερο κόσμο & μπορούμε να περπατήσουμε?".

Εγώ:"Κάτσε τώρα, αφού πάνε από δω, τί να κάνουμε τώρα."

Τ με φραπεδιά και κατσίκα ringtone: "Εσύ βρήκες αν έχετε σύλλογο εδώ?" Και πατάει μια δαγκωνιά στο πρέτσελ του.

Στο σημείο εκείνο προβληματιστήκαμε. Όχι για το αν έχουν σύλλογο οι Μαρουσιώτες στη Νέα Υόρκη, αλλά για το τί θα φάμε, που μύριζαν τα σουβλάκια και τα λουκανικάκια στις γωνιές, ο Τ μασαμπούκιαζε μπροστά στα μάτια μας & ο σύζυγος είχε ξεχάσει να βγάλει λεφτά.

Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, μ'ένα στόμα μια φωνή, πατήσαμε κάτω το εθνικό μας φρόνημα & αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας. Πήγαμε την cash card βόλτα 10 τετράγωνα μέχρι να βρούμε ενα ρημαδο ΑΤΜ & γυρίσαμε πίσω στην Αστόρια για να φάμε σουβλάκι στην Ταβέρνα-Σουβλάκι OPA.

Και αναρωτιέμαι όσο τρώω: "Μήπως δεν είμαι καλή Ελληνίδα?" "Ε, όχι βέβαια κοπελιά! It's the Americans that make great Greeks!".

Ιστορίες από το Coney Island

Κατ'αρχάς ξεκινάμε με το παραπλανητικό του ονόματος. Το Coney Island δεν είναι νησί. Ούτε και θες να είσαι εκεί μια Δευτέρα του χειμώνα, απόγευμα προς βράδυ με ψιλόβροχο να πέφτει. Εκτός από το ότι εκνευρίζεσαι που σου πέφτουν οι ψιχάλες μές στα μάτια, δεν βρέχει κι αρκετά για να ανοίξεις τη ριμαδο-ομπρέλα. Και μια τέτοια μέρα διαλέξαμε να πάμε εκεί για τη βόλτα μας.

Αυτή η παραλιακή πόλη ζεί για το διάσημο Λούνα Παρκ της και το Cyclone Roller Coaster που έχει μεγαλώσει γενιές Αμερικάνων από το 1927. Σίγουρα το έχετε ακούσει ή δει σε κάποια ταινία. Ενδεικτικά σας θυμίζω στο Annie Hall, ο Woody Allen αναπολεί τα παιδικά του χρόνια και το πατρικό του σπίτι κάτω από το τεράστιο Roller Coaster του Coney Island. Στο Requiem for a Dream ο Jared Leto ζει στο Brighton Beach (η ίδια παραλία ουσιαστικά) και κρύβεται κάτω από το Boardwalk για να καπνίσει.

Σύμφωνα με την Wikipedia η πλειοψηφία των κατοίκων του Coney Island μένει σε περίπου 30 24όροφες εργατικές κατοικίες. Ανάμεσά τους πολλά τετράγωνα με καμένα και εγκατελειμένα κτήρια. Κι αυτό είναι εμφανές από οπουδήποτε και να κοιτάξεις την πόλη μια τέτοια μέρα, που όλα είναι κλειστά και κανένας τουρίστας δε θα είχε λόγο να πατήσει το πόδι του. Μετά από σαραντα πέντε λεπτά ψυχοπλάκωμα-περπάτημα κατά μήκος της ακτής του Ατλαντικού, ταλαιπωρία από το ψιλοβρόχι και αγωνία μήπως μας μαχαιρώσει κανένας στην άδεια προκυμαία, μας άνοιξε η όρεξη.

Το μόνο που βρίσκεις να φας μια τέτοια μέρα είναι Hot dogs. Τα Nathan's Famous Hot Dogs διοργανώνουν κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου (ημέρα Ανεξαρτησίας των Αμερικανών), από το 1916, διαγωνισμό ποιός θα φάει τα περισσότερα Hot Dogs. Το ρεκόρ που πρέπει να σπάσει αυτή τη χρονιά είναι 66 σε 12 λεπτά! Εμείς φάγαμε 2 σε 10 και είπαμε να φύγουμε γιατί βράδιαζε εκεί έξω και δεν θες πάντα να προκαλείς την τύχη σου.

Εικόνες μιας εποχής που υπήρχαν ακόμη freak shows με γυναίκες-ελέφαντες, νάνους και ερμαφρόδιτους άντρες, είναι όλα εκεί ακόμα. Όπως και τα καραμελωμένα μήλα σε ξυλάκι.